H «Ιφιγένεια εν Ταύροις» από τις μαθήτριες του Α’ Παρθεναγωγείου Φλώρινας το 1927
Γράφει ο Σπύρος Χρ. Παπαχαρίσης |
Στη λήξη του διδακτικού έτους συνηθίζεται οι μαθητές και οι μαθήτριες με την φροντίδα των εκπαιδευτικών να παρουσιάζουν σχολικές γιορτές. Αυτό συμβαίνει στις μέρες μας συνέβαινε και παλαιότερα. Μέσα από την δημοσιευόμενη φωτογραφία αλλά και κείμενα θα παρακολουθήσουμε μια τέτοια σχολική γιορτή. Διαφορετική από αυτές που βλέπουμε σήμερα.
Πρόκειται για την σχολική παράσταση των μαθητριών του Α’ Παρθεναγωγείου Φλώρινας βασισμένη στην τραγωδία του Ευριπίδη «Ιφιγένεια εν Ταύροις». Στις σελίδες της τοπικής εφημερίδας «Έλεγχος» του Γ. Τζώρτζη που εκείνη την περίοδο διηύθυνε ο Σ. Κωνσταντινίδης θα βρούμε την ανακοίνωση για την σχολική γιορτή αλλά και ένα ρεπορτάζ, στο ύφος της εποχής, από τον συνεργάτη της εφημερίδας Μενέλαο Παυλίδη ο οποίος ήταν διδάκτορας Νομικής και Γενικός Γραμματέας του Δήμου Φλώρινας.
Η φωτογραφία είναι αναμνηστική εκείνης της παράστασης και προέρχεται από τη συλλογή Γ.Ι. Θεοδοσίου του Ιστορικού Αρχείου του Φ.Σ.Φ. «Ο Αριστοτέλη». Οι μαθήτριες του Παρθεναγωγείου με τις στολές της παράστασης φωτογραφίζονται μπροστά στο διδακτήριό τους. Είναι στο κτήριο το οποίο λίγο αργότερα και μέχρι σήμερα θα στεγάσει το 2ο Δημοτικό Σχολείο Φλώρινας.
Θεατρικαί παραστάσεις
Σχολική Εορτή
Την προσεχή Κυριακή 26 λήγοντος μηνός και ώραν 5ην μ.μ. θέλει δοθή θεατρική παράστασις εν τω Κινηματοθεάτρω «Πάνθεων» υπό των μαθητριών του Α΄ Παρθεναγωγείου και του Α΄ Νηπιαγωγείου με ανάβασιν επί της σκηνής του κλασικού έργου «Ιφιγένεια εν Ταύροις».
Η θαυμασία αυτή έμπνευσις δεν πρέπει να παρέλθη απαρατήρητος αλλά πάντες παντοιοτρόπως δέον να ενισχύσωμεν την ευγενή και αξιοθαύμαστον προσπάθειαν των διδασκαλισσών αι οποίαι ανέλαβον την διδαχήν του έργου τούτου.
Το πλούσιον πρόγραμμα θα μας χαρίση στιγμάς αλησμονήτους, και με την ευκαιρίαν ταύτην θέλομεν ενισχύση τα πενιρά σχολικά ταμεία.
«Έλεγχος», φύλλο 235/24 Ιουνίου 1927
Μια ωραία σχολική εορτή και θεατρική παράστασις
Είναι αλήθεια ότι πολλά χρόνια πέρασαν που δεν είδαμε μια πραγματική σχολική εορτή που να εκπληρή πραγματικά τον προορισμό της και να ανταποκρίνεται πλήρως προς τα απαιτήσεις του κοινού το οποίον διψά και άρχισε να ενδιαφέρεται με περισσότερο ζήλο για τα σπουδάζοντα παιδιά του τα οποία η σπουδή και μόνη θα τα σώση και θα τα κάνη ανθρώπους.
Το ξεχαρβάλωμα του ηθικού κοινωνικού οικοδομήματος δεν περιορίσθη μόνον εις αυτό το πλαίσιον αλλά εξάπλωσε τα θανατηφόρα του μικρόβια και στην εκπαίδευσιν την οποία τόσον την παρέλυσε που την έκανε πραγματικά να χάση τον προορισμό της, να φύγη από τον δρόμο της, και να γίνη χωρίς να φανώ υπερβολικός κέντρον διαφθοράς, σωματικού εκφυλισμού και ηθικής εκφυλίσεως.
Εκπαιδευτήρια μετεβλήθησαν εις χορευτικά κέντρα, εις κέντρα του τρελού γλεντιού και πολύτιμες θυσίας προσφέροντο εις τον Βάκχον, Διόνυσον και Αφροδίτη οι οποίοι αόρατοι και με μειδίαμα ικανοποιήσεως εις τα διψασμένα των χείλη παρηκολούθουν την προς αυτούς προσφερομένην θυσίαν.
Και αυτά βεβαίως με γενικότητα τα αναφέρομεν, ήδη δε περιοριζόμεθα στα εκπαιδευτήρια της Φλωρίνης υπό των οποίων εδόθη η προχθεσινή σχολική παράστασις και σχολική εορτή.
Εργασία πραγματική, εργασία δραστηρία, έρως πραγματικός προς αυτήν και θέρμη είναι τα αναμφισβήτητα τεκμήρια τα οποία κατέχουν την ψυχήν των διδαξάντων διδασκαλισσών Φλωρίνης συνάμα δε και η ομόνοια η οποία ήρχισε να βασιλεύει μεταξύ αυτών κατόπιν τόσων λυπηρών γεγονότων.
Έναν καθρέφτη ολοκάθαρο παρουσίασαν την προχθεσινή Κυριακή μπροστά στα μάτια μας, μας ενθουσίασαν και μας γέμισαν με δέσμες ελπίδων δια το μέλλον των παιδιών που τόσο τα καμαρώσαμε, Ανεβίβασαν επί σκηνής έργον κλασικόν και δη «ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ» μια προσπάθεια αξία θαυμασμού και αξιοζήλευτη.
Δεν επέδρασσε μέσα στες ψυχές των το κάθε τι καινούργιο που διδάσκεται προσαρμοσμένο στην σημερινή αχόρταγη κοινωνία.
Ανέκρουσαν πρύμναν και εστράφησαν να δουν βαθειά και μακρυά την Ακρόπολι, έκαναν μια προσευχή σαν την «PIERE SUR L’ ACROPOLE» του ERNESTE RENAN και μέσα σ΄ αυτό τους τον ενθουσιασμό ανάμικτο και με την εργατικότητά των απεφάσισαν και εξετέλεσαν έργον αξιοθαύμαστον έργον και πάλιν επαναλαμβάνω ελληνικόν που αρκεί και η προσπάθεια και μόνη της αναβιβάσεως. Και το έργον αυτό είναι η «Ιφιγένεια εν Ταυρίδι» στην απόδοσι του οποίου δεν μπορούσαμε να έχωμεν και υπερβολικάς απαιτήσεις απαράλλακτα όταν αντικρύζουμε υποδυομένην τοιούτους ρόλους την μεγάλη μας Τραγωδό Μαρίκα Κοτοπούλη αλλά λαμβάνοντες υπ όψει ότι το έργον επάιχθη από μαθήτριες του Α΄Δημοτικού θηλέων και από κορίτσια που βγαίνουν πρώτη φορά επί σκηνής είναι κάτι που πρέπει κανένας να θαυμάση πραγματικά και να σκιρτίση η ψυχή του.
Δεν υπεδύθησαν θαυμάσια τον ρόλον τους, εννοείται με τας ανωτέρω προϋποθέσεις αι Δδες Όλγα θυγάτηρ του Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου Φλωρίνης κ. Στεφάνου Λοκμάνη, Ελευθερία Βόσκα, Ελπινίκη Σίσκου και Φανή Σταύρου;
Εάν ψυχολογήση κανένας θαθύτατα την νεανικήν και αθώαν ψυχή των κοριτσιών αυτών δεν θα συμπεράνη ότι υπέφερον και ηγωνίσθησαν μέσα των υπεράνθρωπα δια να φανώσιν αντάξιαι των προσδοκιών των διδαξάντων;
Εν τω συνόλω η υπέροχος επιτυχία της εορτής χωρίς ποσώς να παραλείψωμεν και τα μικρά κουκλάκια του Νηπιαγωγείου μας προτρέπει να στρέψωμεν ευγνώμονα τα βλέμματά μας προς τας εργάτιδας αυτάς των γραμμάτων και με αδελφικήν χειραψίαν χειραψίαν να συγχαρώμεν την Διευθύντρια Δδα Χαρίκλειαν Τζαμαούλη, την μοναδικήν δια την παιδικήν διάπλασιν Δδα Βασιλική Ραδίση και τα ακαμάτους και εργατικοτάτας Δδας Θεοδοσία Παναγιωτίδου, Σμαρώ Εμμανουηλίδου, Καλλιόπην Χαροπούλου και Αιμιλίαν Δρόσου. Δεν τας κολακεύομεν αλλά λέγομεν την μόνην αλήθειαν με την σάπιγγα της οποίας ξυπνούμεν την κοινωνίαν ήτις έχει υποχρέωσιν να τες περιβάλλη πάντα με συμπάθεια και στοργή και να τες δυναμώνη ηθικώς δια να εργασθούν ακόμη περισσότερο η δε Πατρίς εκ παραλλήλου πρεπόντως να τας ενισχύσει παντοιοτρόπως.
Σήμερον το διδακτικόν προσωπικόν των Δημοτικών Σχολείων Φλωρίνης πολλά μας υπόσχεται και για αυτό μας πείθει η παρατηρηθείσα εργασία των σχολικών τελετών μέσα στες οποίες διακρίνομε μια προσπάθεια δια την αναγέννησίν μας.
Μόνον εργασία και Έρως προς την πατρίδα μας θα μας κάνουν ευτυχείς και θα ιδώμεν ούτω την αγαπημένη μας Μακεδονία ζηλευτή, καμαρωτή που θα σκεπάζει με τες φτερούγες της μόνον εκείνους που τους αγαπούν και την πονούν και όλους εκείνους που θέλουν να την εκμεταλλεύονται θα τους περιφρονήση και θα τους διώξη έξω από τα όρια της για να μη μολύνουν και τους άλλους.
Μ. Παυλίδης
«Έλεγχος», φύλλο 236/1 Ιουλίου 1927
