«Ο ΡΙΖΙΑΣ και τα… παπούτσια»

Αναγνώσεις άρθρου: 1.631

Γράφει ο Τέλης Κασκαμανίδης |

Ήταν η ποδοσφαιρική χρονιά 1971-72.

Η «ΦΛΩΡΙΝΑ» προσέλαβε σαν προπονητή της ομάδας τον Στέφανο Δεμίρη, παλιό 10άρι του ΑΡΗ Θεσ/νίκης. Ήταν ένας αγχώδης αλλά συγχρόνως και πολύ απαιτητικό προπονητής.

Ο Δημήτρης ο Ρίζος ή Ριζιάς ή Μήτσος ή Μητσάρας ή Μητσιάς, ήταν στην ομάδα πολλά χρόνια και σχεδόν κάθε χρόνο ξεκινούσε προετοιμασία με την ομάδα αλλά όταν έβλεπε ότι δεν μπορούσε να έχει θέση βασικού τα παρατούσε. Έτσι και την χρονιά αυτή. Λόγω της παρέας όμως που έκανε τα πρωινά στις μαζώξεις, στην καφετέρια του Σταύρου Σολάκη με τον Δεμίρη απέκτησε μια οικειότητα μαζί του και αποφάσισε να ξεκινήσει και πάλι προπονήσεις.

Για όποιον γνώρισε τον Ριζιά θα θυμάται ότι ήταν λίγο προσχηματικά λιγομίλητος και βαρύς και ότι ήθελε να πει το έλεγε έξω από τα δόντια.

Κατά βάθος όμως είχε καλή καρδιά. Δεν θυμάμαι να μάλωσε με κάποιον και όποιος ξέρει το πνεύμα και τον χαρακτήρα του Μητσιά θα καταλάβει περισσότερο την ιστορία αυτή.

Παρά τις προσπάθειές του όμως στη διάρκεια και αυτής της προετοιμασίας ο Ριζιάς δεν μπόρεσε ούτε με τον Δεμίρη να γίνει βασικός και όταν είδε ότι και στην Κομοτηνή που θα πήγαινε η ομάδα την Κυριακή μάλλον δεν θα έπαιζε και έχοντας κάποια συγγενική υποχρέωση (βαφτίσια ή κάτι τέτοιο) ζήτησε από τον Δεμίρη, την Παρασκευή στην προπόνηση, να μην ακολουθήσει την ομάδα.

Ακολουθεί ο διάλογος:

– Στέφανε, την Κυριακή έχει βαφτίσια η αδερφή μου και δεν θα έρθω στην Κομοτηνή.
– Είσαι στα καλά σου; Θα έρθεις γιατί σε θεωρώ απαραίτητο για τον αγώνα.
– Αφού δεν πρόκειται να με βάλεις να παίξω.
– Όχι, θα έρθεις και θα παίξεις, απαίτησε ο Δεμίρης.
– Βρε, αφού δεν πρόκειται να με βάλεις. Άσε με να πάω στην βάφτιση.
– Όχι, δεν ακούω κουβέντα! Θα έρθεις γατί σε χρειάζομαι!
– Καλάαααααα! Συμφώνησε ο Μητσιάς αλλά μ’ έναν τόνο στη φωνή του που έδειχνε μια δικαιολογημένη καχυποψία στα λόγια του Δεμίρη.

Το ταξίδι μέχρι την Κομοτηνή διαρκούσε πάνω από 8 ώρες και τα ταξίδια τότε γίνονταν 9 στις 10 φορές με το σχεδόν καινούργιο πούλμαν του Κουραμπία (Γιαννάτσης).

Μέσα στο λεωφορείο για να περάσει η μονοτονία του πολύωρου ταξιδιού, όπως πάντα υπήρχαν πειράγματα κυρίως ανάμεσα σε όσους κάθονταν στις πρώτες θέσεις, όπου καθόταν ο Δεμίρης στη θέση του συνοδηγού, και στη ‘’Γαλαρία’’, όπου σχεδόν πάντα καθόταν ο Ριζιάς.

Ανάμεσα στα διάφορα αστεία που ανταλλάχτηκαν μεταξύ Δεμίρη και Ριζιά, ο Ρίζος κάποια στιγμή, και πριν το λεωφορείο φτάσει στην Ξάνθη, φωνάζει στον Δεμίρη με μια φωνή και ένα ύφος, που μόνο όσοι τον ζήσαμε ξέρουμε την μοναδικότητά τους!

– Άντε, μη σας ρίξω καμιά μπόμπα εκεί μπροστά και σας διαλύσω
όλους!

Το λεωφορείο εκείνη τη στιγμή βρισκόταν σε κάποια μεγάλη ευθεία πολλών χιλιομέτρων, που ο Κουραμπίας τις αποκαλούσε ‘’Κουρσούμι’’, και τότε για κάποιον ανεξήγητο λόγο μετά από λίγη ώρα και μερικά χιλιόμετρα παρακάτω, κατά διαβολική σύμπτωση συνέβη το αδιανόητο, κυρίως για τη χρονική συγκυρία, αλλά και ανεξήγητο συγχρόνως!!!

Διαλύθηκε όλο το μπροστινό τζάμι του λεωφορείου και τα θραύσματα έπεσαν πάνω στον… Δεμίρη, που όπως είπαμε καθόταν στη θέση του συνοδηγού!!!

Αυτός όπως ήταν φυσικό τρόμαξε και επειδή είχε και κάποια ενόχληση στο ένα μάτι ζήτησε να μπει το πούλμαν στην Ξάνθη για να επισκεφτεί οφθαλμίατρο αλλά και να δει ο Κουραμπίας για την πιθανή αντικατάσταση του παρμπρίζ του λεωφορείου.

Βέβαια ακολούθησαν κάποια σχετικά «γαλλικά» ανάμεσα σε Δεμίρη και Ρίζο, τον οποίο ο Δεμίρης θεώρησε φαίνεται ότι είχε τη δύναμη να προκαλέσει το… επεισόδιο !

Τέλος πάντων όλα πήγαν καλά και η αποστολή έφτασε αργά το βράδυ με μεγάλη καθυστέρηση στο ξενοδοχείο όπου διανυκτέρευσε.

Την άλλη μέρα και αφού έγιναν όλες οι τυπικές ποδοσφαιρικές διαδικασίες φτάνουμε στην ώρα που θα ανακοινωθεί η 11άδα! Και φυσικά ο Ριζιάς, παρά την υπόσχεση του Δεμίρη, δεν είναι στην αρχική 11άδα!!

Εκνευρισμένος, και δικαιολογημένα, στο φουλ ο Ριζιάς σηκώνεται και φεύγει στην κερκίδα, αφού έριξε και τα διάφορα γαλλικά του βέβαια!

Δημιουργήθηκε όμως ένα πρόβλημα με τα ποδοσφαιρικά παπούτσια του Σταύρου Σολάκη, που τότε ήταν το «βαρύ πυροβολικό» της ομάδας, και έτσι ζήτησε ένα άλλο ζευγάρι και κατά διαβολική σύμπτωση τα μόνα που του ταίριαζαν σαν νούμερο ήταν του… Ριζιά!

Αυτός έκανε την «ανάγκη φιλοτιμία» και τα έδωσε αφού αυτός δεν είχε σκοπό να αγωνιστεί ούτε σαν… αλλαγή (άλλωστε με τον Σολάκη ήταν «κολλητοί»).

Στο ημίχρονο όμως η ομάδα έχανε με 1-0 και δημιουργήθηκε η ανάγκη ενίσχυσης της επιθετικής γραμμής και ο μόνος επιθετικός εκείνη την ημέρα ήταν ο… Ριζιάς! Κλήθηκε λοιπόν από την κερκίδα και ήρθε στα αποδυτήρια και όπως ήταν φυσικό ζήτησε τα…παπούτσια του!

Ο Δεμίρης τού το αρνήθηκε, αφού όπως είπαμε από τον Σολάκη κυρίως περίμενε κάτι θετικό για το σκοράρισμα.
Τι να κάνει ο Μητσιάς δέχεται να φορέσει άλλα παπούτσια και μπήκε στο β΄ ημίχρονο σαν αλλαγή.
Σε κάποια φάση, αν θυμάμαι καλά, γύρω στο 80΄, από μια πάσα βγήκε τετ-α-τετ με τον τερματοφύλακα του Πανθρακικού αλλά η μπάλα έφυγε άουτ στο πλασέ που επιχείρησε. Ο αγώνας έληξε με ήττα 1-0 και στην επιστροφή, ως συνήθως, γίνονταν τα σχετικά σχόλια για τις φάσεις και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος ανάμεσα σε Ριζιά και Δεμίρη:

– Καλά, ρε Ρίζο, χάνεται αυτό το γκολ! Μόνος ήσουνα.
Ο Ρίζος, από το βάθος της Γαλαρίας με την χαρακτηριστική βαριά
μπάσα φωνή του:
– Τι ήθελες να σου κάνω, ρε, με τα παπούτσια που μου δώσατε;
– Γιατί; Τι είχανε τα παπούτσια;
– Ήταν …ΤΡΙΑ νούμερα μεγαλύτερα! Αφού πρώτα πήγαινε το… πόδι στη μπάλα και ύστερα ερχότανε το… παπούτσι!!! …
Ήθελες να σου βάλω και… γκολ!!!!

Αμίμητε και αξέχαστε Μητσιά!

Κασκαμανίδης Τέλης – Ευγνώμων
(Για όλες αυτές τις όμορφες στιγμές που πέρασα μαζί τους)