Ποδηλατάδα στον δρόμο του Αρμενοχωρίου (Ανδρέας – Βούλα – Κωστάκης)
Δυο όμορφες φωτογραφίες δημοσιεύει το florinapast. Σε αυτές φωτογραφίζονται ο μεγάλος μας ζωγράφος Κώστας Λούστας, η Βούλα Λούστα και ο Ανδρέας Παπακωνσταντίνου οποίος και μας έδωσε τις φωτογραφίες.
Σημειώνει πίσω από αυτές: 23/10/1955 – Ποδηλατάδα στον δρόμο του Αρμενοχωρίου (Ανδρέας – Βούλα – Κωστάκης), με νοικιασμένα ποδήλατα.
Για «Το ποδήλατο και τους ποδηλάτες» στην περιοχή μας ο Δημήτρης Μεκάσης αφιερώνει μια ενότητα στον Α’ τόμο του βιβλίου του «Τα παλιά επαγγέλματα της Φλώρινας», Πρέσπες 1993 και σχετικά με τις ενοικιάσεις των ποδηλάτων που ήταν σύνηθες φαινόμενο την εποχή εκείνη αναφέρει:
«Πολλοί ήταν αυτοί (μάστορες, χτίστες κ.ά.) που νοίκιαζαν ποδήλατα για όλη την ημέρα και πήγαιναν στα χωριά της περιφέρειας μας για να βγάλουν το μεροκάματο. Με το ποδήλατο τους δίνονταν η ευκαιρία να φύγουν από το σπίτι τους το πρωί και να επιστρέψουν γρήγορα το βράδυ. Τις Κυριακές και τις γιορτές το κόστος της ενοικίασης των ποδηλάτων ήταν πιο ακριβό από τις καθημερινές. Η ενοικίαση γινόταν με την ώρα. Οι ποδηλάτες της Κυριακής ήταν κυρίως παιδιά που απολάμβαναν τις ηλιόλουστες αργίες ποδηλατώντας στην πόλη και στα κοντινά χωριά. Τα παιδιά σχημάτιζαν παρέες και αλώνιζαν στην κυριολεξία την πόλη από τον Άγιο Νικόλα μέχρι το Τσιφλίκι, και επειδή τότε οι περισσότεροι δεν είχαν ωρολόγια, επέστρεφαν στον ποδήλατα καθυστερημένοι, και ήταν αναγκασμένοι να πληρώσουν τη διαφορά ή να αφήσουν τα ποδήλατα έξω από το μαγαζί και να το βάλουν στα πόδια.
Κατά την ενοικίαση του ποδηλάτου γινόταν μια προφορική και ανεπίσημη ασφάλεια ποδηλάτου χωρίς χαρτιά και υπογραφές, παρά μόνο με την προφορική συμφωνία μεταξύ ποδήλατα και ενοικιαστή. Η συμφωνία ήταν τέτοια που ο ενοικιαστής ήταν υποχρεωμένος να πληρώσει τη ζημία που θα προξενούσε στο ποδήλατο. Και γινόταν πολλές ζημιές στα ποδήλατα επειδή τότε όλοι οι δρόμοι ήταν χωματόδρομοι με πολλές λακούβες και πέτρες.
Κατά την παραλαβή ο ενοικιαστής έκαμνε το σχετικό έλεγχο στο ποδήλατο και όταν το επέστρεφε ο ποδηλατάς έκαμνε και αυτός με τη σειρά του έλεγχο για να διαπιστώσει την κατάσταση του ποδηλάτου. Εάν ο ποδηλατάς εύρισκε βλάβες, τις εκτιμούσε και ο ενοικιαστής πλήρωνε το κόστος της βλάβης.
Στη δεκαετία του 1950 τα ιδιωτικά ποδήλατα γινόταν όλο και περισσότερα. Γι’ αυτό το λόγο άρχισαν να δηλώνονται στην Τροχαία απ’ όπου έπαιρναν αριθμό και άδεια κυκλοφορίας ποδηλάτου. Ο αριθμός ήταν μια τενεκεδένια πινακίδα στερεωμένη στο πίσω μέρος του ποδηλάτου, και η άδεια κυκλοφορίας ήταν απαραίτητη για τους ενήλικες ποδηλάτες που ήταν υποχρεωμένοι να τη δείχνουν σε κάθε έλεγχο της τροχαίας.
Οι ενοικιάσεις των ποδηλάτων γινόταν όλο και λιγότερες τα επόμενα χρόνια και μετά το 1970 περίπου σχεδόν κανείς δεν νοίκιαζε ποδήλατο αφού όλοι είχαν τα δικά τους».
Σπ.Παπ.
