Γιάννης Κεσίδης – Μίσκος (Μιχάλης) Κοΐδης: «Το δίδυμο της επιτυχίας» της ποδοσφαιρικής ομάδας της «Φλώρινας»
Γράφει ο Τέλης Κασκαμανίδης |
Η προετοιμασία της ομάδας ξεκίνησε στις αρχές Αυγούστου τού 1968 και βρήκε τη «ΦΛΩΡΙΝΑ» με μια καινοτομία αφού το Δ.Σ. όχι μόνο προσέλαβε δυο Φλωρινιώτες προπονητές, τον Γιάννη Κεσίδη και τον Μιχάλη Κοΐδη (Μίσκο), αλλά τους έστειλε και με έξοδά της στην Ιταλία, στο Μιλάνο, όπου παρακολούθησαν προπονήσεις και σεμινάρια του Χελένιο Χερέρα, προπονητή τότε της «ΙΝΤΕΡ» και αρχιτέκτονα του κατενάτσιο, για να αποκτήσουν γνώσεις και εμπειρίες!
Σημ.: Αυτός ήταν και ο λόγος που δόθηκε στον Γιάννη Κεσίδη η προσωνυμία «ΧΕΡΕΡΑ» από τον …υπεύθυνο ιματισμού κ. Καλλίνικο!
Οι δυο προπονητές ήταν τα δυο αντίθετα άκρα ως προς την φιλοσοφία και τη συμπεριφορά τους προς τους ποδοσφαιριστές και γι αυτό είχαν και διαφορετικές αρμοδιότητες και καθήκοντα.
Ο Γιάννης Κεσίδης, σέντερ-μπακ του «Μεγάλους Αλεξάνδρου» Φλώρινας, της δεκαετίας του 50 και …διαχρονικός προπονητής της ομάδας, ήταν αυστηρός, απαιτητικός και επέβαλε την πειθαρχία. Είχε τον πρώτο ρόλο και λόγο αφού έκανε τη βασική προπόνηση της ομάδας που αφορούσε τη φυσική κατάσταση των ποδοσφαιριστών αλλά και τον τρόπο και την τακτική της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο. Έδινε οδηγίες ατομικά προς τον καθένα πριν τον αγώνα και σχεδόν πάντα ήταν βλοσυρός και αγέλαστος πριν από κάθε παιχνίδι. Επέβλεπε στο ξενοδοχείο τα δωμάτια, την ώρα του ύπνου, του φαγητού, και ότι άλλο είχε να κάνει με τη τυπική διαδικασία προετοιμασίας ενός παιχνιδιού.
Πριν από κάθε παιχνίδι ξεκινούσε αυτός τις οδηγίες που είχαν να κάνουν με τις θέσεις και τις υποχρεώσεις του καθενός μέσα στον αγωνιστικό χώρο και σχεδόν κάθε φορά επαναλάμβανε τα ίδια πράγματα σε σημείο κάποια στιγμή αυτό να γίνεται μια βαρετή διαδικασία στη διάρκεια της οποίας προσπαθούσαν οι παίκτες να ξεπεράσουν την ανία, την ένταση αλλά και το άγχος του αγώνα, με το να ντύνονται, να δένουν τα κορδόνια τους ή να βάφουν τα παπούτσια τους με ΚΑΜΕΛ που πάντα είχε έτοιμο με βούρτσες μαζί, ο Καλλίνικος, ο «άρχοντας» των αποδυτηρίων!!!.
Όταν τελείωνε ο Κεσίδης και έπαιρνε το λόγο ο Μίσκος γινότανε το ακριβώς αντίθετο.
Ήταν πολύ καλός ψυχολόγος και καταλάβαινε ότι αυτή η ένταση, το άγχος της νίκης, που ποτέ για την «ΦΛΩΡΙΝΑ» δεν ήταν εύκολη υπόθεση, έπρεπε να εκτονωθεί και ως ένα σημείο να αποβληθεί.
Άρχιζε λοιπόν πάντα χαμογελαστός και συνήθως ό,τι έλεγε συνοδευόταν με κάποια αστεία ιστορία ή κάποιο ανέκδοτο, και ήξερε τόσα πολλά και τα έλεγε με ένα τρόπο αξεπέραστο που βοηθούσε πάρα πολύ την ψυχολογία των παικτών. Έμπαιναν στο γήπεδο αισιόδοξοι, χωρίς την σκέψη της ενδεχόμενης αποτυχίας και αυτό βοήθησε σε πάρα πολλές περιπτώσεις, με συνέπεια η πορεία που έκανε η «ΦΛΩΡΙΝΑ» την περίοδο 1968 – 69 να είναι η καλύτερη ακόμη και από την πρώτη περίοδο στη Β΄ Εθνική το 1964 – 65 των θρυλικών «Μπέμπηδων του Βορρά»!
Ο συνδυασμός αυτός των δύο προπονητών, που ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον, αποδείχθηκε πολύ αποδοτικός και αποτελεσματικός και συνετέλεσε τα μέγιστα στην πολύ καλή πορεία της ομάδας και την τελική της κατάταξη της στον βαθμολογικό πίνακα.
(Δυστυχώς την επόμενη αγωνιστική περίοδο, 1969-70, ο Μίσκος μέσα στα αποδυτήρια του γηπέδου πριν τον αγώνα τής 4ης αγωνιστικής, με τον «ΚΙΛΚΙΣΙΑΚΟ», έπαθε ανακοπή και παρά την γρήγορη μεταφορά του στο Νοσοκομείο δεν τα κατάφερε και «έφυγε» από τη ζωή αφήνοντας στην ομάδα, και στον Μάχο ειδικά, ένα μεγάλο κενό που έπαιξε αρνητικό ρόλο στην μετέπειτα πορεία τους. Ήταν μια τεράστια απώλεια.)
Η πορεία αυτή,του 1968-69, αποκτά ακόμη μεγαλύτερη αξία αν σκεφτεί κανείς την προηγούμενη ποδοσφαιρική περίοδο και την εκφυλιστική πορεία της ομάδας που τερμάτισε τελευταία στον όμιλό της!
Η «ΦΛΩΡΙΝΑ» τερμάτισε στην 8ηθέση στην βαθμολογία, την καλύτερη που είχε ποτέ, ήταν αήττητη στο γήπεδό της αλλά απέσπασε και πολλά θετικά αποτελέσματα εκτός έδρας με αποκορύφωμα τη νίκη επί της …«ΝΙΚΗΣ» Βόλου, ομάδας που την προηγούμενη σαιζόν αγωνιζόταν στην Α΄ Εθνική! Φαίνεται ότι κάτι πάθαινε η ομάδα όταν είχε να αντιμετωπίσει ομάδες που την προηγούμενη χρονιά αγωνιζόντουσαν στη Α΄Εθνική! ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ Χαλκίδας(2-3) – ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ Βόλου (7-1)!
Το παιχνίδι αυτό ήταν από κάθε άποψη αξέχαστο αφού η ομάδα κέρδισε έναν τόσο σημαντικό αγώνα που βοήθησε τόσο βαθμολογικά όσο και ψυχολογικά, αλλά και γιατί όλο το ταξίδι ήταν υπέροχο αφού ήταν ένα ηλιόλουστο Σαββατοκύριακο, με ανοιξιάτικο καιρό, παρ’ όλο που ήταν μέσα Φλεβάρη, με μια υπέροχη επίσκεψη στα Καλά Νερά, με φαγητό σε ταβέρνα της περιοχής δίπλα στη θάλασσα με πολύ κέφι και διάθεση από όλους!
Απομεσήμερο της Κυριακής και ο αγώνας ξεκίνησε στο, κατάμεστο από φανατικούς οπαδούς της «ΝΙΚΗΣ» Βόλου, γήπεδο της Νέας Ιωνίας και την ενδεκάδα της ομάδας την αποτελούσαν: Τερματοφύλακας ο Γιάννης Αντωνιάδης, αμυντικοί ήταν από δεξιά ο Γιάννης Δαϊρετζής, από αριστερά ο Ζάνος Τσαλαγιώργος, ο Σπύρος Κακιούσης με τον Δημήτρη Ταραντζόπουλο στο κέντρο της άμυνας εναλλάξ με τον Χρήστο Θωμαΐδη, ο Θόδωρος Τσαλαγιώργος και ο Τάκης Λουκάς στα χαφ ενώ την επίθεση αποτελούσαν ο Σταύρος Σολάκης από δεξιά με τον Μπάμπη Χαραλαμπίδη αριστερά και σαν σέντερ φορ ο εμπειρότερος πλέον Δημήτρης Ζηβόντσης, που όπως προαναφέρθηκε επέστρεψε από τη «ΒΕΡΟΙΑ».
Στο 8ο μόλις λεπτό ο δαιμόνιος Ζηβόντσης πέτυχε το γκολ της ομάδας ύστερα από έξοχη αντεπίθεση. Στη συνέχεια η πολύ καλά οργανωμένη άμυνα αλλά και η άψογη λειτουργία όλων των γραμμών της ομάδας δεν επέτρεψαν στην φιλόδοξη «ΝΙΚΗ» Βόλου να πετύχει τίποτε περισσότερο από μια φλύαρη υπεροχή που όχι μόνο δεν καρποφόρησε αλλά και απέφυγε την ήττα με μεγαλύτερο σκορ χάρη στον – εκ Πειραιώς – διαιτητή κ. Κανακάρη που ακύρωσε κανονικότατο γκολ του Σταύρου Σολάκη προς το τέλος του αγώνα!
Οι φίλαθλοι της «ΝΙΚΗΣ», αναγνωρίζοντας την ανωτερότητα της «ΦΛΩΡΙΝΑΣ» στο συγκεκριμένο αγώνα, στο τέλος του αγώνα καταχειροκρότησαν τους παίκτες της που ανταπέδωσαν το χειροκρότημα. Άλλωστε την επόμενη ημέρα οι τοπικές εφημερίδες αποτύπωσαν και επιβεβαίωσαν αυτήν την ανωτερότητα γράφοντας ύμνους στις σελίδες τους για τη δίκαιη νίκη της «ΦΛΩΡΙΝΑΣ».
Τέλης Κασκαμανίδης – Ευγνώμων (για όσα έζησα μαζί τους).
